In het voorjaar van 2007 bezocht ik de kathedraal van Monreal op het eiland Sicilië. Ik werd overweldigd door de prachtige Mediterrane Byzantijnse mozaïeken in vloeren, wanden en plafonds. Honderden mensen met evenzoveel levens hadden steentje voor steentje geknipt, gepolijst en gevoegd tot dit letterlijk schitterende kunstwerk, ter ere van hun God. Wandelend op deze

plaats kreeg ik het sterke gevoel deel te willen uitmaken  van deze mystieke ervaring van zoveel eeuwen geleden. Thuis in mijn atelier ging ik mijn schilderijen met een nieuw oog bekijken en ontdekte ik dat ik de laatste jaren bijna op een zelfde zoektocht ben naar de essentie van het leven. Schilderijen stukje voor stukje met allerlei technieken opgebouwd. Het verlangen werd geboren om (in de voetstappen) van de mozaïek makers waarvan ik en dichterbij te komen kunstwerken had gezien te treden. De vorm waarvoor ik koos werd de piramide. De piramide ook wel wereldberg genoemd, het heilige middelpunt van het heelal. Beeld van het opklimmen naar de hogere wereld van de Goden. Net zoals in de kathedraal, het eeuwige reiken van de mens naar de Godheid. De plaats waar men bouwde werd kosmologisch bepaald, zowel in Egypte, Mexico als Babylon. Mijn mozaïek steentjes knipte ik uit oude, door vele handen vastgehouden porseleinen serviezen. En zo verenigde ik in mijn werk oud met nieuw, verleden met heden. De eeuwige verbinding van leven en dood. Bovenop plaatste ik het ei, kiem van de schepping, kosmetische baarmoeder, het begin.